در صف آهوان غزالی بود

کش عجب نازنین جمالی بود

عالم از بوی نافه اش مشکین

پیش او آهوی ختن مسکین

شوخ چشمی به غمزه شعبده باز

چشم شوخش تمام عشوه و ناز

گویی آن چشم شوخ در بازی

شوخ چشمی ست در نظربازی

گرچه بودند آهوان خیلی

بد گدا را به سوی او میلی

هر دم از مژه جای او می رفت

هر نفس در هوای او می گفت

چشم او چشم شاه را مانند

آن بلای سیاه را مانند

نافه ی او که مشک چین دارد

بوی آن زلف عنبرین دارد

نفسش مشک بار می آید

زان نفس بوی یار می آید

من سگ آهویی که هر نفسی

خوش دلم می کند به یاد کسی

چون مرا نیست رنگی از رویش

لاجرم شادمانم از بویش